Balıkesir Altı Eylül İlkokulu’nda söktüm okumayı, soğuktan şişmiş, yer yer çatlamış başparmağımı üzerinde gezdirerek hecelediğim ilk sözcüklerden biri de Paris’ti, evet yanlış okumadınız, PARİS. 1958 yılının hâlâ unutamadığım o soğuk, karlı kışında, Eski Kuyumcular Mahallesi’ndeki evimize bir kartpostal gelmişti babamdan: “Paris’teyim” diye yazıyordu. “İşte otel odamdan görülen manzara.” O “manzara”nın gerçekte Sorbonne Alanı olduğunu öğrenecektim çok geçmeden, ama sonraları bu alanın Paris günlerimin vazgeçilmez mekânlarından birine dönüşeceğini o yıllarda elbette bilemezdim. Babamın ardından annemin de bir süre Paris’i mesken tutacağını bilemeyeceğim gibi.
Çocukluk yıllarımı anlattığım Sağ Salim Kavuşsak’ta uzun uzadıya yazdım bunları, ailemizin, yani otuz sekizinde bir trafik kazasında ölen Fransızca öğretmeni babam Orhan Gürsel’le onun yarım kalan uğraşını sürdürmek amacıyla sonradan Fransızca öğrenip dilimize Fransız edebiyatından değerli yapıtlar kazandıran matematik öğretmeni annem Leylâ Gürsel’in ve ağabeyim Seyfettin Gürsel ile benim Fransa, daha doğrusu Paris serüvenlerimizi dile getirdim...

---